Rozdział 17

16.10.2003r , czwartek
 Pamiętniku,
nie mogę sobie znaleźć miejsca w tej szkole. Znowu czuję się osamotniona. Wiem, że się powtarzam ale przecież nie mogę całych dni spędzać z chłopakami. Ronnie stała się najpopularniejszą dziewczyną w Hogwarcie. Nawet Greengrass została zdetronizowana. W dormitorium zazwyczaj siedzę sama. Przynajmniej mam spokój.  Ronnie spędza dużo czasu w dormitorium chłopaków. Zauważyłam, że Luna kilkakrotnie chciała do mnie podejść ale podejrzewam, że obawiała się mojej reakcji. Zachowała się bardzo egoistycznie ale to w końcu  moja przyjaciółka. Muszę jej wybaczyć. Stała przed wejściem do biblioteki. Miałam wrażenie, że na kogoś czeka.
- Luna, a ty co, czekasz na kogoś? - zapytałam przymilnie.
- Ja właśnie... - zająknęła się blondynka. - Bo ja chciałam...
- No wykrztuś to wreszcie.
- Ja chciałam cię bardzo przeprosić... - odparła Luna. - Ronnie bardzo mi zaimponowała tym jak bardzo się zmieniła. Lecz to nie jest prawdziwa przyjaźń. Teraz to wiem. Czy kiedykolwiek mi wybaczysz, że tak beznadziejnie cię potraktowałam?
 Chciałam ją trochę potrzymać w niepewności. Niech ma za swoje.
- Wiesz, że ja tak łatwo nie wybaczam. - odparłam. - Po prostu zamieniłaś mnie na lepszy model, jaka z ciebie przyjaciółka?
- Rozumiem, ja naprawdę...
  Bez słowa podeszłam do niej i ją przytuliłam.
- Nigdy więcej czegoś mi takie nie rób głuptasie. - wyszeptałam.
- Ojej, jak słodko... - zakpiła Scarlett która przechodziła obok.
  Lecz chyba i ją dotknęły te wszystkie nagłe zmiany w Hogwarcie. Ona i jej przyjaciółki już nie były na szczycie. Były takie jak ja i Luna. Zagubione w otaczającym świecie.
- Herm, nie zgadniesz co się stało! - wołał zdyszany Harry. - O, cześć Luna.
- Co się dzieje, Harry? - zapytałam.
- Chodźcie!
  Zdziwione pobiegłyśmy za Harrym. Rozejrzałam się wokół aby dowiedzieć się co do cholery jasnej się dzieje. Nagle usłyszałam głos, który znałam aż za dobrze. Czy to by znaczyło, że...?
- Ron! - zawołałam ucieszona.
  Gdy go zobaczyłam nie mogłam się powstrzymać aby się na niego nie rzucić. Byłam taka szczęśliwa.
- Wróciłeś... - odparłam cały czas się do niego przytulając. - Jak się czujesz, już wszystko dobrze?
  Ron tylko delikatnie się do mnie uśmiechnął i pogłaskał mnie po włosach.
- Słyszałem, że twoje włosy były fioletowe. - powiedział Weasley. - W końcu zaszalałaś. Nie wiesz jak bardzo żałuję, że tego nie widziałam.
  Wciąż mi wytyka, że nie umiem się bawić. To nic. Ważne, że wrócił. Wyglądał naprawdę bardzo dobrze.
Ron podszedł do Pottera i reszty chłopaków aby się z nimi przywitać i pogadać jak facet z facetem. Zauważyłam, że Harry coraz rzadziej rozmawia z Ginny. Pewnie dlatego, że ona i Ronnie wolą spędzać czas z tymi parszywymi ślizgonami. Spojrzałam na Lunę i razem poszłyśmy na błonia. Natknęłyśmy się na Mike'a, który oczywiście się uczył. Dlaczego ludzie nie potrafią w nim dostrzec kogoś wyjątkowego?
- Mike, nie mów, że znowu się uczysz. - odparłam i wymownie na niego spojrzałam.
- I tak nie mam co robić. - odparł Mike.
- Znasz Lunę? - zapytałam.
 Na policzkach Luny pojawiły się widoczne rumieńce. Oj coś tu się kroi.
- Luna, to mój kumpel Mike. - przedstawiłam.
  Nagle coś mi się przypomniało.
- Słuchajcie, ja muszę iść... - odezwałam się. - Poznajcie się bliżej, porozmawiajcie, ja naprawdę muszę lecieć!
- Ale...
- Ale...
- Pa! - zawołałam.
   Oczywiście nie miałam nic do załatwienia. Później mi podziękują. Szłam powoli do swojego dormitorium. Chciałam jeszcze trochę pobyć na świeżym powietrzu. Miałam biegać. Po tym jak mnie pobito na jakiś czas z tego zrezygnowałam. Zamknęłam oczy aby poczuć piękny zapach tegorocznej jesieni. Nie zauważyłam jednego ze schodów. Omal bym sobie zębów nie wybiła gdyby nie interwencja...Malfoy'a? Myślałam, że się ucieszy jak coś mi się stanie.
- Mogłabyś chociaż raz patrzeć gdzie idziesz, Granger?! - zawołał zdenerwowany Draco.
  Tu nie chodziło tylko o mnie. Chodziło o coś jeszcze. Nie chciałam się z nim kłócić.
- Dzięki, Malfoy - odparłam.
  Chciałam jak najszybciej odejść. Widziałam, że był jakiś nieswój. Niestety jego wzrok mówił sam za siebie. Będzie kłótnia.
- Granger, denerwujesz mnie na każdym kroku, te twoje gesty, mimika twarzy, panna wszystko wiedząca i te twoje ciągłe zmiany nastroju... - odezwał się blondyn.
- Nikt nie kazał ci mnie ratować! - zawołałam.
  I odeszłam.
- Jeszcze z tobą  nie skończyłem, Granger! - wykrzyknął Malfoy.
- A ja z tobą tak! - zawołałam nie zwalniając kroku.
   Draco niestety mnie dogonił, złapał za rękę i przyciągnął do siebie.
- Nie waż mi się sprzeciwiać Granger. - warknął Draco.
- O co ci dzisiaj chodzi, Malfoy?! - zawołałam zdenerwowana.
- O to... - odparł Draco i mnie pocałował.
  To nie był taki zwykły nic nieznaczący pocałunek. Ja byłam po prostu w niebie. To dopiero nasz drugi pocałunek. Czułam się jakbym unosiła  się trzy metry ponad ziemią. Nie umiem tego opisać słowami. W tym pocałunku było coś jeszcze. Ból, tęsknota, żal...
- Dlaczego...? - zająknęłam się próbując jakoś dojść do siebie.
- Po prostu musiałem cię pocałować. - westchnął cicho Malfoy.
  I odszedł, a ja poczułam że coś go gnębi. Nie wypadało mi go o to zapytać. W dormitorium siedziała Ronnie. W ciszy odrabiała lekcje. Wieczorem poszłam spać około godziny dziesiątej. Musiałam odespać wszystkie wydarzenia z dzisiejszego dnia. Mimo wszystko byłam bardzo szczęśliwa.

  Znowu widziałam twarze moich zmarłych rodziców, śmiech Bellatrix, i o dziwo twarz uśmiechniętego Malfoy'a. Coś było nie tak. Obudziłam się cała zlana potem. A nade mną stała... Ronnie? Widziałam, że trzymała coś w ręce. Od razu to coś ukryła i przybrała minę niewiniątka.
- Ronnie, co ty robisz? - zapytałam podejrzliwie.
- Wiesz, wyglądałaś tak ślicznie, po prostu chciałam cię pogłaskać. Jesteś moją wspaniałą przyjaciółką. - odparła przymilnie Ronnie.
  Ona kłamie! Nie wiem co planowała, ale na pewno się dowiem...

***

No i jest nowy rozdział. Nie wiem jak wyszedł ale mam nadzieję, że nie jest źle ;) Oceńcie sami. Zapraszam do czytania i KOMENTOWANIA

Przepraszam za błędy. 

Mia Vlad